Nova knjiga Olivere Žižović, „Demoni ljubavi: Lav Tolstoj i dubinska psihologija“ (Fedon, Beograd, 2024, 412 str.), posvećena je dvema, za Tolstoja ključnim temama, koje su podjednako važne u njegovom životu i stvaralaštvu: braku, to jest ljubavi i muško-ženskim odnosima, sa jedne strane i smrti, sa druge. Tome se pridružuje i autorkina teza da je Lav Nikolajevič stvorio „tri velika, sa malo čime uporediva umetnička dela: dva romana 'dugog daha', „Rat i mir“ (1864–1869) i „Anu Karenjinu“ (1873–1877), i sopstveni život (1828–1910)“.
Knjiga „Ahilejeve suze“ (Fedon, Beograd, str. 317) predstavlja, kako je naznačeno i njenim podnaslovom, arhetipsko putovanje kroz Homerovu „Ilijadu“. Polazeći od Gadamerovog hermeneutičkog stava da svaka epoha nasleđeni tekst mora da razume na svoj način, jer time pokušava da razume samu sebe, autorka se opredelila da drevni Homerov ep istraži kroz sagledavanje njegovih mitoloških sadržaja i slojeva.
Knjiga „Snovi Mihaila Bulgakova“ (Fedon, Beograd, 2013, str. 303.) pristupa iz perspektive snova interpretaciji jednog od najznačajnijih i umetnički najuspešnijih romana XX veka, Majstoru i Margariti Mihaila Bulgakova. Pokazuje se da su snovi deo dubljeg, odnosno višeg sloja značenja – dubinsko-psihološkog, etičkog, filozofskog i metafizičkog – kao i da u sebi nose ključ za razumevanje tih nivoa, pomažući nam da dopremo do smisaonog jezgra Majstora i Margarite.
Studija dr Olivere Žižović Snovi i individuacija, posvećena tetralogiji Josif i njegova braća, kao svoju početnu pretpostavku ima ideju samog autora ovog dela da je tu reč o pokušaju „psihologiziranja mita“. Zahvaljujući uspešnom objedinjavanju i ubedljivom sprovođenju različitih analitičkih postupaka, međutim, ova studija ide dosta od ove formulacije i onog što ona implicira.
U studiji „Živi lik istine F. M. Dostojevskog“ ( Konras, Beograd, 2013, str. 189.), posvećenoj tumačenju pripovetke „San smešnog čoveka“, Olivera Žižović sagledava san glavnog junaka, koji je sadržinsko i strukturno jezgro ovog dela.
Groteska predstavlja kompoziciono jedinstvo formalnih i sadržinskih elemenata, odnosno formu potencijalno bogatu raznorodnim sadržajima, pa nikada nije jednoznačna i unapred značenjski određena, bez obzira na kulturno-istorijske okvire, nacionalnu književnost ili estetiku u kojoj se javlja. Zato se groteska i njene konkretene manifestacije moraju posmatrati isključivo u kontekstu određenog književnog dela i njegove poetike.